"शुभकामना - नयाँ बर्षको।" उनि हात हल्लाउछिन। म सोच्छु। 'शुभकामना!' एउटा पालिस लगाएको शब्द। एउटा खोक्रो औपचारिकता। शायद समय नै पालिसको। आडम्बरको। औपचारिकताको। अझ एउटा फेसन। सस्तो तथाकथित आत्मियता।
नयाँ बर्ष। समय। जन्मदिन। जिन्दगी। नरमाइलो संसार।
अबिश्वास। मेरो उनी प्रती। उन्को म प्रती।
संका। तेही शुभकामनामा पनि। उनी पालिस फुकालेरै उपस्थित हुन! म पालिसको चस्माले अल्पन्धो छु। उनिपनि।
घात - प्रतिघात - विश्वाशघात। आफन्तबाट पनि। अन्जानबाट पनी। म घात पाउछु। पचाए पनि त हुने। म बदला सोच्छु। प्रतिघात। उनिपनि।
विश्वाश जही तही डग्मगाएको छ। तिम्रो मधुर मुस्कानमा पनि म सकुनिका राजनीतिहरु देख्छु। र तिमिपनि। कती विवस जिन्दगी। कसैलाई चाहेर पनि अंगालन नसक्नु। कतै पछाडिबाट छुरा खोचिएलाकी।
र यस्तै निरासाहरुमा म तिमी पाउछु। हिउदे गहुं बारीमा मुस्किलले बर्सिएको एक झर जस्तै। जीवन अलिकती रसिलो बन्न खोज्छ। धन्यवाद तिमीलाई। साधुवाद तिमीलाई। तिमी सधैं आइरहु। निरन्तर आइदेउ। हिउदको एकझर मात्र हैन। बर्खा को अबिरल झरी बनेर आउ। जिन्दगी पर्खाइ हो। म तिमीलाईनै पर्खि रहन्छु। मात्र यो एक हिउद हैन। म सयौं सिसिर र बसन्तहरु कुरिरहन्छु। अर्को बर्खाको आकंक्ष्यामा।
सानैमा। मन चन्चले र अबोध नै हुँदा। लाग्थ्यो जीवन सुनकोशी हो। स्वच्छ। सुन्दर। सफा। निर्मल।
तर आज योवनमा। मन भाबुक हुँदा। चेतनामा अलिकति बिउहरु अंकुरायपछि। लाग्छ जिन्दगी वागमती बनिसकेछ।
वाग्मती एकाइसौ सताब्दिको तन्नेरी/तरुनी हो। भावना बिहिन। मानवता बिहिन। प्रदुशित। कलुशित। दुर्गान्धित।
तेसैलेकी मानव मुटु र मानवताहरु फोहरका कन्टेनरहरुमा फ्यालिएका छन। तिम्रा पनि। मेरा पनि। मन र भावनामा बिष्णुमती मिसिएकी छिन। तिम्रो पनि। मेरो पनि। यधप्पी म भावनाबिहिन जिउदै छु। हजुर; पलिस लगाएको शब्दमा, नत्र तं, तिमी वा पराकास्टमै पुगे तपाईं; जिउदै हुनुहुन्छ - धड्कनबिहिन। संसार निर्जिव बांचिरहेछ।
र मेरो मनको बिष्णुमती तिम्रो मनको बागमती संग मितेरी गास्न खोज्दछ। आखिर म एउटा सामान्य मान्छे। तिमी जस्तै। कुनै देवता ओकल्न सक्दिन। मनको स्वार्थ लुकाउन सक्दिन। र प्रस्फुटित हुन्छु। "तिमी सदा हाँसिरहु। मेरो पनि शुभकामना। नयाँ बर्षको।"
